Levenslessen van een sok

Al tijdens de eerste kilometers voel ik dat mijn nieuwe sokken knellen. Toch ga ik door. Zie hier de geboorte van ellende.

De pijnlijke realiteit

Een zucht, een steun en een kreun. De scherpe stekende pijn siddert door mijn hakken. Een trekkend, kloppend en zeurend gevoel overstemd in mijn kleine teentjes. Het bed piept en kraakt met mij mee terwijl ik overeind kom.

Ik kijk naar mijn voeten en zie een slagveld verschijnen. Als mijn voeten een gazon zouden zijn, dan liggen er niet alleen een paar pollen los maar zijn er zelfs een paar stukken aarde te aanschouwen. Intussen hoor ik de vogels buiten fluiten. De zon groet ons met haar licht en warmte.

Het avontuur

We zitten in een klooster in Sittard. Vroeger deed het dienst als weeshuis en verzorgingstehuis. In zeker zin heeft het op dat moment voor ons nog exact dezelfde functie. Alleen wij zitten er vrijwillig en verblijven er slechts een paar nachten.

Samen met mijn beste vriend zijn we gestart aan het Pieterpad. Een route van om en nabij 500km. Wat ons betreft is dat een behoorlijk optimistische schatting. Wij zijn er namelijk achter gekomen dat het aantal te wandelen kilometers nogal sterk afhankelijk is van de mate waarin je ook daadwerkelijk de bordjes weet te volgen. Dikke tip voor de economische wandelaar: minder ouwehoeren, meer kijken!

De wandeling

We hebben er twee etappes op zitten. Beide dagen hebben we zo’n 25 kilometer gewandeld. Desondanks voelen mijn voeten alsof ik er een voettocht naar de Sint Pieter in Rome op heb zitten. De laatste kilometers richting het marktplein in Sittard, loop ik erbij alsof ik in beide voeten een schotwond heb opgelopen. Dit is heel vreemd aangezien ik wel vaker langere stukken heb gelopen en werkelijk nog nooit zo’n last heb gehad van blaren als op dat moment. Reflecterende op dit voorval kwam ik tot de conclusie dat in mijn sok een ogenschijnlijk simpele maar mooie en treffende levensles verscholen zit.

Knelt je sok? Wees er op tijd bij!

Een knellende sok

Al tijdens de eerste kilometers voel ik dat mijn nieuwe sokken knellen. Toch ga ik door. Zolang ik afgeleid ben, voel ik niets. Althans, in het begin was dat nog een goed werkende en makkelijke strategie. Het is enorm gezellig, fijn om met elkaar bij te praten en leuk om ideeën uit te wisselen. Dat neemt echter niet weg dat de mate van wrijving en druk steeds maar toe blijft nemen. Door het continu schuren ontstaat zo de eerste blaar. Deze blaar zorgt op zijn beurt weer voor extra druk en extra schuren. Hierdoor breidt de blaar uit of ontstaat er weer ergens anders een blaar. Enzovoort, enzovoort.  Zie hier de geboorte van ellende.

De consequentie

Uiteindelijk is de druk zover opgelopen, dat de huid scheurt en de opgebouwde druk ontsnapt. Enerzijds biedt dat verlichting, anderzijds loop ik op dat moment een groter risico op infectie. Dat zou mij nog verder en nog langer van huis kunnen brengen!

Het gevolg is dat ik de wonden moet desinfecteren en zorgvuldig afplak om ze te beschermen. Nu rest het mij om de nodige tijd en aandacht aan het herstel te schenken.

Dit is allemaal noodzakelijk om uiteindelijk weer comfortabel door het leven te kunnen wandelen. 

Mijn levensles

Neem je lichaam serieus, luister naar de signalen en pak aan wat je dwars zit.

Wat is in jouw leven de knellende sok?

Wees er op tijd bij. Dan voorkom je blaren.

Ik wens je een mooie wandeling.

Matthijs